Lana Del Rey is het pseudoniem van een Amerikaanse zangeres die haar muzikale carrière begon in 2005, maar pas in 2011 beroemd werd na de release van de single «Video Games». In feite heet de popzangeres Elizabeth Woolridge Grant.
Betekenis en geschiedenis
De beroemdheid heeft geen speciaal grafisch logo — alleen haar pseudoniem wordt gebruikt in de releases van albums en composities. Met name de covers van de studiocollecties «Lana Del Ray» (2010), «Born to Die» (2012), «Honeymoon» (2015) zijn versierd met de strikte inscriptie «Lana Del Rey».
Het lettertype lijkt op het ouderwetse Rospi Retro, dat in 1933 werd geïnspireerd door het Poolse tijdschrift Tygodnik Ilustrowany. Daarnaast zijn er overeenkomsten met de Rainbow (uit Hawaiian Tropic) en Steelfish (uit Ray Larabie). Ze zijn verenigd door smalle en verticaal langwerpige schreefloze letters.
Het zesde studioalbum (Norman Fucking Rockwell uit 2019) gebruikt het acroniem «LDR» in plaats van het pseudoniem van de popster. De symbolen zijn verticaal onder elkaar gerangschikt. Het lettertype is vergelijkbaar met een stripverhaal en in stijl weerspiegelt het de cartoonexplosie in de linkerbovenhoek van de omslag. De letters zijn wit met een dunne rode omtrek.
2011 — 2012 en 2015 — 2019
Op de cover van het album «Lust for Life» (2017) staat oorspronkelijk het pseudoniem van de zanger. «L», «A», «D», «R», «Y» hebben elegante krullen met druppelvormige elementen. Hierdoor lijken ze handgeschreven te zijn. Een andere «L» (in het woord «Del»), «N» en «E» zijn versierd met vierkante schreven.
Het spel op contrasten zorgt voor een ongebruikelijk effect: de typografie weerspiegelt de sfeer van romantische melancholie die kenmerkend is voor de meeste liedjes uit de muziekcollectie. In feite is het de belichaming van de Amerikaanse massacultuur in de jaren vijftig en zestig.
Het originele cursieve lettertype wordt aangevuld met twee horizontale lijnen. Een onderstreept het woord «Del», en de tweede bovenaan verbindt de letters «A» in «Lana». Het logo wordt gepresenteerd in verschillende kleuren. Op de omslagen zat vaak een variant met een rode inscriptie. Desondanks zijn zwart-witversies erg populair geworden.
2012 — 2015
Soberheid en verfijning zijn de kenmerken van dit persoonlijke logo in de eerste plaats. Hoewel er geen tekenelementen in staan, zijn de afbeeldingen nog steeds te traceren in geometrische letters. De hoofdplaats wordt ingenomen door het pseudoniem van de artiest — «Lana Del Rey». De borden zijn langwerpig en perfect verticaal uitgelijnd. Tussenruimte tussen letters is smal, evenals de afstand tussen symbolen, dus het lijkt alsof de letters dicht bij elkaar staan. Dit wordt ook ingegeven door de nauwe rangschikking van woorden.
Voor het eigen logo koos de auteur voor een strak en veelzijdig gekarteld lettertype. Het lijkt op twee lettertypen tegelijk: Steelfish, gemaakt door ontwerper Ray Larabie, en Rainbow, ontworpen door kunstenaar HawaiianTropic. Het kleurenschema van het logo is ook eenvoudig en tegelijkertijd universeel — het is de klassieke balans tussen zwart en wit. De smalle, donkere letters zien er erg stijlvol uit tegen een brede witte achtergrond.
2019 — 2020
Het zesde album getiteld Norman F*cking Rockwell! siert het beeld van de explosie, zoals het in de strips wordt getekend. Maar in dit geval, in plaats van het woord «Boom!» de afkorting is geschreven, samengesteld uit de initialen van de uitvoerder en de dichteres. Het uitroepteken aan het einde van de naam van de muziekcollectie spreekt van een krachtige slagkracht. De explosie wordt klassiek weergegeven — met scherpe punten die in verschillende richtingen zijn gericht. De eerste is de rode vlek, de tweede bevindt zich erop — de gele. Het derde element is erop geplaatst en is geverfd in een zachte lila kleur met een zacht spectrum. De letters in het opschrift zijn gecontourd, met een lichte verdikking links en in het midden (in de tussenletterspleet).
2020 — 2021
Het volgende logo is minimalistisch en strak. Waarschijnlijk is dit om een serieuze houding te creëren ten opzichte van de gedichten van de auteur, gepresenteerd in twee formaten — in druk en in geluid. De identiteit bestaat uit de cursieve inscriptie van de voor- en achternaam van de dichteres. Ze staan in zwarte letters op een witte achtergrond. De symbolen zijn verfijnd en sierlijk, net als de poëzie die ze vertegenwoordigen.
2021 — heden
Voor de volgende twee albums is een dikker onderschrift gekozen. Brede letters worden aangevuld met draadachtige balken en smalle elementen van sommige poten, die een visueel contrast vormen. Het zwart-wit palet blijft behouden.
Logo lettertype en kleuren
Er is geen lettertype in het 2019-logo, omdat daar alleen handgetekende elementen worden gebruikt, aangepast aan de individuele stijl. De belettering op het laatste album volgt het ontwerp van het eerste embleem. Het gebruikt een aangepast Muara-lettertype dat lijkt op het debuutlogo. Het ligt ook dicht bij het lettertype Marons.
